wernisaż / 15.09.2023 / 17.00 / Galeria Korytarz w Jeleniogórskim Centrum Kultury przy ul. Bankowej 28/30
W mieszkaniach powstałych w ramach socjalistycznych programów budownictwa masowego mieszka dziś w Polsce ponad 12 milionów obywateli. To prawie jedna trzecia całej populacji tego kraju. W latach 60tych i 70tych mieszkania te były szczególnie popularne. W przeciwieństwie do przedwojennych budynków domy z betonu oferowały nowoczesny standard wyposażenia z bieżącą ciepłą wodą, ogrzewaniem miejskim, łazienką, balkonem i – w przypadku wielokondygnacyjnych budynków – z windą. A jednak jeszcze przed transformacją ustrojową w 1990 roku osiedla z prefabrykatów zyskały ze względu na ich masowe zastosowanie miano monotonnych, odhumanizowanych dzielnic mieszkaniowych. Nowa perspektywa geopolityczna sprawiła, że polskie społeczeństwo spojrzało wstecz na lata 1945-1990 jako na okres prakycznego braku suwerenności i mizerii gospodarczej. Spowodowało to, że dziedzictwo architektoniczne okresu przed rozpadem Bloku Wschodniego jest w Polsce powszechnie uważane za „obce” i socjalistyczne”. Pojęcie socjalistyczny” ma negatywne konotacje w polskiej opinii publicznej i jest przez wielu automatycznie kojarzone z terminami takimi jak „komunistyczny”, czy nawet radziecki”. W związku z tym architektura z okresu 1945-1990 jest często postrzegana jako poniekąd dyktowana z zewnątrz. Ponieważ masowe budownictwo mieszkaniowe stanowi największą część tej socjalistycznej” substancji budowlanej, jest ono w mentalnej konstrukcji społeczeństwa automatycznie klasyfikowane jako architektoniczna reprezentacja poprzedniego systemu par excellence.
