Artur to fotograf ultra subiektywny i bezkompromisowy; uznaje tylko technikę tradycyjną, czyli analogową, osobistą obróbkę negatywu i odbitki. Każda kopia sporządzana jest sercem i umysłem, a celem jego działalności fotograficznej jest ekspresja wnętrza, tego co w nim siedzi i jest godne ujawnienia. Nieważne, gdzie fotografuje, liczy się jak i że to on ma całkowitą władzę nad końcowym efektem, od wybrania kadru, poprzez całą ciemnię, aż do oprawy w passe partout, ramy i szyby. To, co wychodzi spod jego ręki, jest całkowicie jego dzieckiem, skończonym dziełem autorskim. Bierze całkowitą odpowiedzialność za końcowy efekt.
Jak mi powiedział, fotografii niepotrzebne są wielkie eseje, musi ona bronić się sama. Dlatego najlepiej będzie po prostu oddać mu głos.
– Te moje obrazki, to reakcja na rzeczywistość – mówi. – Tak się złożyło, że powstały w Azji, ale to bez znaczenia, równie dobrze, to mogła być np. Biebrza lub Bieszczady. Niestety, nie byłem tam.
Ma przy tym wątpliwości, czy istnieje duży krąg odbiorców jego fotografii. – Większości ludzi moje fotografie nie podobają się. Nie interesują ich (hmmm, a może interesują pochodzi od interes?), ale są mną. Moim piętnem.
Na moją prośbę Artur Leończuk ujawnił też nieco, w jaki sposób powstają jego odrealnione, baśniowe obrazy. – Bardzo długo nad nimi myślałem, a raczej – wyobrażałem je sobie. Wykonanie odbitek było jeszcze dłuższe. Znalezienie odpowiedniego papieru i preparowanie pod powiększalnikiem było żmudne. Jedna gotowa fotografia powstawała kilka dni i najczęściej była wybrana z paru poprzednich (też dobrych) wysuszonych, ale zawsze coś mi nie odpowiadało. Nakładanie masek wyklucza wykonanie dwóch identycznych prac. Są niewielkie, ludzkiego formatu 24 x 30 cm i oprawione (wszystkie mają passe partout i ramy). Limitowane po 10 szt. na zdjęcie. Chyba tyle.
Prezentujemy fotografie z trzech cykli. Oto komentarze odautorskie:
Iluminacje
Czy to olśnienie, którego doświadczam czasami patrząc na gest, kamień, światło na murze, twarz, sytuacje…? Czy bogate zdobnictwo starych woluminów? A może poznanie prawd?
Lustra, Na jawie
Leżą sennie wysoko, wysoko w górach. Najpierw trzeba autem, potem pieszo przez las, w chmury. Mądrze „ktoś” nie zbudował drogi, by ciekawskie oczy nie zobaczyły ich i samych siebie (w nich). Są bardzo, bardzo stare i „nieziemsko” drogie. Dziedziczone od dawien dawna. Podobno ich pra-ojciec utopił się w pierwszym. Tak mówi Echo.
Tessera hospitals
Skorupy pamięci, wspomniane przez Gadamera w Aktualności piękna, określające dzielenie się z przyjacielem połową cennej pamiątki, drugą zostawiając sobie, by po wielu latach ponownie spotkać się i je połączyć. Tak i ja dzielę się częścią obrazów, które widziałem, by przekształcić je w moją rzeczywistość, w moje obrazy i móc pokazać, podzielić się nimi teraz. Być może kiedyś trafię na ślady zostawione dzisiaj…
Artur Leończuk (1972) – z przypadku stolarz i technik meblarstwa, nieskończony prawnik na UW, absolwent gdańskiej ASP na kierunku fotografia. Dyplom z fotografii czarno-białej u Jerzego Olka i Witolda Węgrzyna. Zajmuje się autoportretem oraz pejzażem. Zasadniczo pochłonięty wyłącznie klasyczną fotografią czarno białą, tzn. negatyw, powiększalnik, papier żelatynowo-srebrowy. Wykonuje powiększenia kolekcjonerskie. Członek ZPAF w latach 2012-2019. Współpracuje z Narodową Galerią Sztuki. Sensoryk pracujący dla Wedel Lotte.
Wystawy:
Zbiorowe
1998 – Dyplom Warsztaty Fotograficzne Hejber, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot
1999 – I Labirynt, Twierdza Kłodzko
2002 – Medium jako Medium, dyplom, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot
2003 – Kolory prawosławia, Orthphoto, Białystok, Sofia, Bruksela
2004 – Galeria bezdomna, Katowice
2010 – Galeria bezdomna, Warszawa
2013 – Co kryje się na dnie oka, Galeria Wozownia, Toruń
Indywidualne
2014 – Fotografie Galeria Obok ZPAF, Warszawa
1 Komentarzy
AL
Dziękuję…AL